Pinokyo; İtalya'da bir köyde yalnız yaşayan fakir, yaşlı bir marangoz olan Gepetto Usta'nın sihirli odundan yaptığı, yalan söyledikçe burnu uzayan oyuncak, kurgusal karaktere verilen isimdir.
Bizim siyasetçilerimizin Pinokyo’dan tek farkı yalan söyledikçe burunlarının değil ceplerinin yeşilliklerle büyümesidir. Seçim dönemlerinde bu kadar halkını düşünen, halkın iyiliğini isteyen, yaşam standartlarını yükselteceğini yeminler ederek iddia eden, on binlerce siyasetçi burunları büyümeden halkı sefalete itenlerin kendileri olmadığını, büyük oyunları göremediğimizi, sürekli engellendiklerini, önlerine çıkartılan zorlukları söyleyip, bilinen ezberler üzerine bir sonraki seçim dönemine kadar devam etmekte sakınca duymazlar.
Tabi ki de bu siyaset mesleğinin üstatları siyasetin doğası gereği birilerini basamak yapıp ki bu basamak bizleriz elbette başları hiç ağrımdan, hesap vermeden, o muhteşem egolarıyla bizim adımıza bizim hayatımızı güzelleştirmeye(!) çalışırlar. Fakat çok çabuk geçer hayat. Tıpkı 5 yıl sonraki seçimim hemen, bir acelesi varmış gibi, sandığın seçmenin önüne gelivermesi anlıktır sanki. Fakat istediği liste, sıralama, yandaşı, iş yaptığı arkadaşı listede yoksa hayatını adadığı ilkeler birden yok olur. Rakip partiye gizliden çalışmak, parti değiştirme zamanı o ve ilkesiz ekibiyle birlikte uzun tartışmalardan(!), toplantılardan sonra gelmiştir artık. Zamanının geçtiğini, artık yeterli olmadığını, yeteri kadar hizmet ettiğini düşünmez bizim topraklarımızda siyasetçi, bunu bir meslek haline getirme eğilimindedir. Sahiden “Pinokyo”lara biz biraz yol açmış olabilir miyiz?