Bir sefer hazırlığı yapan padişahlar gibi hazırlanırdı dedem keklik avına.
Sonra da telkari sözcükler ve
ipek yumuşaklığında cümlelerle anlatırdı bitmez av hikayelerini.
Çünkü o, onca yoksulluğuna rağmen,
bir padişah görkemiyle ve törenselliğiyle yaşar
ve bir meddah ustalığıyla analtırdı hayatı….
Kimsenin, kimsenin yoksulluğunu fark etmediği yoksulluklar çağında yaşamıştı dedem.
İnsanları yoksulluklarından vurmak
ve mutsuzluğu yoksulluğa yormak henüz icat edilmemişti.
Her yoksulun bir zenginliği vardı ve
yoksulluğun dinginilği hakimdi hayata o zamanlar…
Dedemin zenginliği, dolma tüfeği, ince işlemeli keklik kafesi
ve hepsinin toplamından oluşan hikayesiydi..
yoksulluğu kadar kocaman bir gövdesi vardı
ve sanırım bu yüzden “GOCA AHMAT” derlerdi ona.
Gerçi ozamanlar bütün çocuklar dedelerinin gölgesinde büyürdü ve
bütün dedeler çocukların gözünde kocaman olurdu.
Ama benim dedem devler ülkesinde padişahtı.
Yoksa, denizde onca balık, dağlarda onca keklik,
onu görünce hemen teslim olur;
onca sözcük,
hiç itiraz etmeden gelip dedemin hikayesinde
salına salına boy gösteri miydi?
Keklikler padişahıydı,
Balıklar şahıydı, alakarlı dağların efesiydi…
Bir keklik ötüşü, acı kekik kokusu
ve her daim gurbetteymiş duygusu veren bir kocaman hikayeydi
benim GOCA AHMAT DEDEM