İnsanlık tarihinde, toplumların değerleri ve öncelikleri zamanla değişti, günümüzde bu değişim daha da derinleşti. Bir zamanlar üretkenlik ve çalışma etiği ön plandayken, günümüzde ise bu değerlerin yerini daha rahat bir yaşam arayışı ve konfor isteği aldı. Bu değişim, toplumların yapısını ve işleyişini derinden etkiledi...
Geçmişte üreten toplumlar ekonomik ve sosyal gelişimlerini emek ve alın teri üzerine inşa ederdi. Ancak, endüstrileşme, teknolojik ilerlemeler ve kültürel değişimlerle birlikte, internet ve sosyal medyanın yanlış kullanımı toplumların değerlerini de değiştirdi. Kültürler arasında bilinçsizce kaymalar oluşturdu... Binlerce kilometre uzakta, tanımadığımız, dili, dini, kültürü farklı insanların yaşamlarına özendik... Yeni dünya düzeninde tam bir kültürel erozyon oluştu....
İşte biz de bu erozyona kapılıp, tembelleştik... Bu durumun ne kadar farkındayız bilmiyorum ama gerçekten tembelleştik ve tembelleştirildik. Tembelleşmede; kendimiz ve bizim dışımızda meydana gelen unsurlar önemli rol oynadı...
Sözüm; tarımsal ve endüstriyel üretime devam eden üreticilerimiz ve iş adamlarımıza değil. Sözüm; imkanı ve fırsatı olmasına rağmen tarlasını, bağını, bahçesini ekmeyenlere, makinesini çalıştırmayanlara...
Devlet de teşvik etti tembelleşmeye... Ekilmeyen tarlaya, bağa, bahçeye destek çıkardı. Üzerinde traktör gezmeyen dönüm dönüm arazilere mazot desteği verdi...
Hükümetten gelecek 3 kuruşu kar sayıp, hükümet destekleriyle geçinmeye kalktık, bu devletin geleceğini unutarak... Ata tohumlarından ürün elde eden, tarlasındaki ürünlerin bir bölümünü gelecek yıllar için tohumluk saklayan bir toplumdan, tembel bir topluma dönüştük. Kendi ürünlerimizi bitirip, tek kullanımlık, genetiğiyle oynanmış, gelecek yıllara miras kalmayan ürünlerin üzerimize yüklediği, maliyetlerle tembelleştik...
Yanlış tarım politikaları, ekonomik krizler, enflasyon, sürekli artan girdi maliyetleri, değerinde satılmayan ürünler ve döviz; onlar da tembelleştirdi bizi...
Tembelleştik ama konforlu yaşam isteğimiz de arttı... “Bir avuç toprak, bir avuç altından daha değerlidir” diyen atalarımızın sözlerini unuttuk. Dönüm dönüm arazileri bir avuç altına değişip, tarım alanlarımızı yok ettik, konforlu yaşam isteği için...
Ve en önemlisi; konforlu yaşam için temel değerlerimizden vazgeçtik. Üretimden uzaklaştık, tembelleştik ve tembelleştirildik. Ve temel değerlerinden vazgeçenler, ya yerinden oldu, ya yurdundan, ya da canından...
Unutulmamalıdır ki; üreten bir toplumdan tembelleşen bir topluma geçişin birçok sonucu vardır. İlk olarak, ekonomik büyüme ve rekabet gücü yok olur, oluyor da... Tembel bir toplum, yenilik ve gelişim için gerekli olan kaynakları etkin bir şekilde kullanma bilincini kaybeder, ediyor da...
İkincisi, bireysel tatmin ve mutluluk düzeyi düşebilir, düşüyor da... Çünkü internet ve sosyal medyanın renkli ve şatafatlı hayatına hiçbir zaman erişemeyenler, mutluluğu yakalamakta zorlanacaklar. Çalışma ve üretkenlik duygusu, insanların özsaygısı ve memnuniyeti üzerinde olumlu bir etkiye sahip olduğunu bilenler ise, üreterek mutlu olacaklardır...
Üçüncüsü, tembelleşmenin olduğu yerde, toplumsal eşitsizlik ve adaletsizlik artar. Tembelleşen bir toplumda, iş yapmaya istekli olmayanlar ile çalışmaya devam edenler arasında büyük bir uçurum oluşur.
Bu değişimle başa çıkmak için, toplumlar değerlerini ve önceliklerini gözden geçirmeli ve üretkenliği teşvik eden politikalar ve programlar geliştirmeli. Eğitim sistemleri, iş dünyası ve hükümetler işbirliği yaparak, insanları çalışmaya teşvik etmeli ve üretkenliği artıracak ortamlar yaratmalı. Aynı zamanda, teknolojinin getirdiği fırsatları en iyi ve doğru şekilde kullanarak, insan gücüyle birleştirmeli ve verimliliği arttırmalı...
Her alanda üretelim, tatmin ve mutlu olalım...
