Günümüzde işler torpille yürüyor… Acı ama gerçek. Bir çark var bu düzende, bir de o çarkı döndürenler.
Devlet memur, işçi alacak, döndür çarkı.
Atama yapılacak, döndür çarkı.
Kura çekilecek, döndür çarkı.
Sınav yapılacak, döndür çarkı.
Çocuk okula başlayacak, döndür çarkı.
Çark her yerde. Ve çarkı çeviren eller hep aynı; yıllardır değişmeyen, düzenin ekmeğini yiyen yüzler…
Torpil olmadan iş olmaz olmuş artık. Alışkanlık haline gelmiş.
Ama bu çark yalnızca bu dünyada dönüyor. Ahiret var bir de… Orada ne olacak?
Bunlar alışmış; orada da torpil ararlar… Sorguya çekilecekler… Kolay sorulsun isterler. Sınav zorsa, bu dünyada yaptıkları gibi “Soruyu da çalarlar” maazallah…
Aslında cevap basitti. Her şey bir kitaptan çıkacaktı.
Ama o kitabı Arapça okudular, Türkçesini geçtim, anlamını bile merak etmediler. Etmediler ki, bu düzenin haramla dönen çarkında kendilerine helal bir durak bulamadılar.
Sorumlu oldukları kitaba baksalardı, hak yemenin en büyük hırsızlık olduğunu görürlerdi.
Baksalardı, kul hakkının kredi kartı borcuyla kapanmayacağını anlarlardı.
Baksalardı, dünyada dönen çarkın hesabının, orada kantarla ölçüldüğünü bilirlerdi.
Ama yok…
Çünkü alışmışlardı.
Ve alışkanlık, sırat köprüsünden geçerken bile torpil aratır insana.
“Benim amca o tarafta görevliydi” diye yırtabileceklerini sanırlar.
Oysa orada araya kimse giremez… Ne bakan, ne vekil, ne belediye başkanı, ne ilçe başkanı, ne de zengin iş adamı…
Dedim ya; Sırat’ın VİP şeridi yok…
Orada tek geçer akçe: helal lokma. O da boğazdan geçti mi zaten, bu çarka ihtiyaç kalmaz.
Ama bunların yüzsüzlükleri baki, kurnazlıkları sermaye. Ve varsa bir hesap günü, sıvışmanın yolunu kesinlikle arayacaklar. Aksi halde her şey yanlarına kar kalacak…
O yüzden bu yazının sonu bedduayla değil, notla bitirelim…
Bu çark terse de döner: Çark dönerken ezilenleri unutmayalım…
Kalın sağlıcakla…