İnsan bir dağı özler mi? Özler, hem de çok özler. Ben GARADEPE’yi özledim, hem de çok özledim. Şimdi bembeyaz kardır her yanı. Ve üstelik köyde de bademler çiçeğe durmaya başlamıştır. Nergisler olmadık yerlerde boy vermiştir. Annem olsa bir tutam nergis koyup üstüne bir paket gönderirdi bana. Annem tüterdi nergisler; annem tüterdi paketten çıkan muzlar, bademler, annem tüterdi her şey. Ve ben annemin gözünden görürdüm GARADEPE’yi.
İnsan bir dağı özler mi, özler hem de çok özler. Ve artık doğup büyüdüğü köyün, o dağa bakan bütün pencerelerinin, çocukluğunun bütün kapılarının gurbetine düşmüşse ne yapar ellerin memleketinde bir insan? Oturur bir dağa bakmayı özler.
Nergislerin kokusunu, annemi, kendimi, GARADEPE’Yİ özledim ben. Çocukluğumu özledim. Kocaman, kalabalık sofraları özledim. Bana her yanı karlı Garadepe’nin nergislerin, çocukluğumun bir fotoğrafını gönderecek kimse yok mu?
İnsan bir dağı özler mi? Özler, hem de çok özler, o dağa bakan bir pencerenin önünde yeniden uyanabilme ihtimalini özler.
O dağa giden yollar uzak, o dağı gören pencereler artık bir hayalse bu özlem bir yangına döner yürekte.
İnsan bir dağı özler mi? Özler hem de çok özler. Ve o dağa bakıp bakıp yalnız kendisinin duyduğu hüzünlü ağıtlar söyleyerek ölen bir annesi varsa insanın bu özlem, acıdan bir dağ olur, gelir oturur yüreğinin orta yerine.
İnsan bir dağa bakmayı özler mi hem de çok özler. Ben çok özledim.
