Kulakları sağır eden müzik, yürekleri de harap eder. Harap olmuş yürekler bir coğrafyada çoğalırsa, o coğrafyada yaşamak katlanılmaz bir ağırlığa dönüşür. Ve bu ağırlık, insanın tenini değilse de insanlığını ezer, un ufak eder.
Evet, müzik kulakları sağır ediyor. Kentleri daha bir yaşanılmaz kılıyor. Bütün eğlence yerlerinde bir örnek müzikler çalınıyor. Daha doğrusu, adına müzik denilen metalik bir gürültü bu. Kimse ne dediğini anlamıyor; ama bu önemli değil. Kimsenin yüreğini titretmiyor bu müzik, sadece bedenini titretiyor. Tuhaf ışıklar altında, tuhaf titreme yaşanıyor bedenlerde.
Bedenlerdeki bu tuhaf titreme, ruhlarda depremlere yol açıyor. Bütün insani taraflarımız alt üst olmuş durumda. Alev Alatlı’nın tabiriyle “Afazi”ye yakalanmışız. Kimse kimseye bir şey söylemiyor, kimse kimseyi anlamıyor. Dünya, kocaman bir top çığlığa ve gürültüye dönüşmüş; ama bu gürültü içerisinde anlamlı tek sözcük yok. Anlamlı sözcüğe gerek yok aslında. Çünkü kimsenin titremekten dinlemeye vakti yok: Kulaklar sağır, yürekler sağır.
Ve kapitalizm, yine hükmünü icraya devam ediyor. Gürültü anlamlı sözleri yok ederek, insanlığı anlamsızlığa sürüyor. Böylece kendine bir anlam yükleyemeyen insan, olup bitenlere de bir anlam veremiyor. O, kulakları sağır eden gürültü (müzik) ve gözleri kör eden ışığın ortasında bedenini titretirken ayağının altındaki dünyayı kaydırıyorlar, haberi yok. Üstelik herkes aynı durumda olduğu için haber verecek kimse de yok.
Rene Gueneon “Modern İnsanın Bunalımı” adlı kitabında, “Yeryüzünü fethe çıkarken gökyüzünü ihmal ettik” diyor. Evet, doğru yeryüzünü fethe çıktık. Ve fetih neredeyse tamamlanmak üzere. Taşa, toprağa, ağaca, göle; her şeye egemen olduk. Biz bu sözü biraz değiştirelim; “Yeryüzünü fethe çıkarken insanı ihmal ettik”. İnsanı gönülleri fetheden sanattan mahrum edip anlamsız titremelere terk ettik.
Anlamsız gürültünün ortasında, anlamsız titremelerle ter kan içinde kalan insan, öylesine yorgun düşmüş durumda ki, hiçbir şeyle mücadeleye gücü yok. İnsani değerler darmadağın edilirken, göller kurutulurken, ormanlar yok edilirken; yaşam ölmekle doğmak arasında anlamsız bir sürece indirgenirken durup öylece seyrediyor. Ne zaman “durun, yapmayın; insani taraflarımıza dokunmayın” diyecek olsa adına müzik denen gürültüyü boca ediyorlar beynine ve titremeye başlıyor insan.
Ve asıl önemlisi aşk dinginliği sevdiği için büyük ve anlamsız titremelerin ortasında aşkı kaybediyoruz. Anlamsız sarsıntılara dayanamayan aşk dünyayı terk ediyor. Aşkın bıraktığı boşluğu dolduramayan insansa boşlukta boğuluyor.
