Çok eskiden, ilk gençlik yıllarında cep aynalarımız vardı. Her sabah dışarı çıkarken, bir cüzdan gibi bir anahtarlık gibi yerleştirirdik onu cebimize. Ve cebimizde cep aynası taşımak, acayip bir güven verirdi bize. Kendimizi tanımak için hiç tanımadığımız yüzlere bakıp onların tepkilerini ölçmeye çalışmazdık. Ne zaman kendimizi merak etsek çıkarır aynaya bakar, ne zaman kendimizden nefret etsek buna şahit olmamak için çıkarır aynamızı uzaklara atardık.
Neredeyse hiçbirimiz cep aynaları taşımıyoruz şimdilerde (tabi erkeklerden bahsediyorum). Ya aynalardan korkumuzdan yapıyoruz bunu ya da başkalarının yüzünden kendimizi izleyebildiğimiz için. Kendisini gizleyen ve hep başkasını izleyen bu günün insanı, cep aynasında göreceğimiz ne varsa bir çırpıda kusuyor onu yüzümüze çünkü. Yani kendimizi başkasında görüp, kendimize başkasının hayatlarını ölçü aldığımızdan beri cep aynalarını taşımaz olduk.
Cep aynası hakikati gösterirdi ve biz cebimizde hakikati taşıyarak sürdürürdük ömrü. Oysa başkalarının yüzünden kendimizi tanımaya başladığımızdan beri hakikati kaybettik. Kimse gerçek yüzünü göstermediğinden o yüzlerde gördüğümüz biz de gerçek değiliz. Aslında kimse gerçek değil ve belki de bu büyük gerçekle yüzleşmemek için taşımıyoruz cep aynalarını.
Gerçi cep aynası taşımasak da her yer ve her şey bir ayna: kocaman cam binalar, ışıltılı vitrinler, pencereler… Fakat buralarda her yüz diğerinin aynı. Oysa bir cep aynasının bize gösterdiği ve ceplerimizde gizlediğimiz hikayeler farklıydı.
Hayatlarımız sıradan, hikayelerimiz birbirinin aynı olduğundan beri; herkesin sesinde sesimizi duyuyor, herkesin yüzünde yüzümüzü görüyoruz. Islık çalmaktan ve cep aynası taşımaktan vazgeçtik. Çünkü ne kendimize ait sesimiz kaldı ne de bakmaktan korkmayacağımız bir yüzümüz…
